Kendi kendime kalmayı seviyorum. İç sesimle ağız dalaşına girmeyi,ona gülüp,sövmeyi,bağırmayı,övmeyi...Ruhsal ihtiyacımdır.Rahatlatıcıdır.Geçenlerde yağmurun bir hızlanıp bir yavaşladığını gördüğümde sokağa attım kendimi.Yürüdüm yürüdüm.İnsanların yüzlerine baktım kaçamak bakışlarla.
Güldüklerim ve üzüldüklerim oldu.Düşündüm durdum onun bunun için içinden çıkamadım.Sonra 'bana ne ya'diyerek herşeye burnunu sokan iç sesimi azarladım.Tabi yine onu susturamadım.İnsanlarda ki bu aşırı kendine güveni anlamıyorum.Dünyanın merkezi benim olayı, asıl dert benim çektiğimdir felsefesi falan.Saçmalık dedim iç sesime.Dünya umrum da değil diyoruz da sanki ,dünyanın çok mu umrundayız biz? İstesem çok şeyi değiştiririm ben narası sadece senin hayatını değiştiriyorken,yoldan geçen adam için son derece gereksiz yaptıkların.Newton değilsin, Superman hiç değilsin.Böylece de dünyanın umrunda değilsin!
Ölüm gerçeği var mesela ,yaşamın diğer bir yüzü.Ölürsün ailen,dostların üzülür,ağlar.İyibilirdik derler.Zaman geçer ailen ve vefalı bir kaç dostun hatırlar seni.Sonra daha çok zaman geçer adın söylenir 'a evet hatırladım iyiydi ya'derler.Yine zaman geçer adın kimseye birşey hatırlatmaz.Öyle bir düzen işte..
""Atalarımız"" diye çift kere çift tırnak içine aldığım insanların 'Bugün varız yarın yokuz.' cümlesi doğrudur haspam.Bugünü yaşayacaksın ,pişmanlıkların da öyle aman aman büyük olmadıkça geçiyor zaten.Yarın ölebilme ihtimalin yüzdesi yüksek olarak cebinde bir yerde de duruyor.
Etrafı incelemekten, düşüncelerle boğuşmaktan yorulup kendime baktım.(eleştirilme sırası bende)
Ne olursa olsun ,o kendine güvenen insanlar gibi olmalı bir yerde.Güçlü olabilmek tüm mesele.Hikayelerimin gelişme bölümünde hep bi atraksiyon üretsemde sonuç kısımlarını değiştiremiyorum işte.Finaller en baştan bellidir hep.Yani atalarımızcası herşey olacağına varır,zorlasanda 'cık' olmaz.O yüzden de anı,saati,günü elinde ne varsa dibine kadar dimdik durarak yaşayacaksın.Yok ben yapamam dersen zaten final belli ,sen elin cebinde öyle boşboş beklersin neticeyi.
Böyle böyle derken kulağım da bilmem kaçıncı kez aynı şarkı çalıyormuş onu bile fark etmedim yol boyunca.Ellerim cebimde yüzümde yağmur damlaları,ayağımda ki konversin ıslak zeminde dolayı çıkardığı 'şlak şlak' sesi,iç sesim,yürüdük işte; sevmeyi ,terk etmeyi ,güvenmeyi ve nice eylemleri yapmayı beceremediğimiz umursamaz dünyanın yollarından birinde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder