Lunapark

Uyandırmak istiyor insan bazen içindeki çocuğu.
Hadi kalk ,at üstünde ki tozları yeniden eskisi gibi olalım diyor.
Elma şekeri yiyelim,ip atlayıp top oynayalım,ellerimizi yeniden çamura bulayalım,saklanalım,koşalım,ebe olalım,,ama ne olursa olsun tekrar çocuk olalım diyor.
Büyüdükçe kucaklıyormuş çünkü  insan acıları.
Hayaller bile arkasına dönüp bakmadan terk ediyormuş adamı..
Elma şekerini heryeri yapış yapış olana kadar yemek,pamuk şekerine gömülmek,leblebi tozunu bir çırpıda içine çekmek ..özlem dolu anılar mı oldu artık?
Hayaller lunapark ışıkları gibi rengarenkken,siyahla gri arası tonlar da sandıklarda saklı.
Hayır karamsarlık değil bu,düşüpte kalkmayı bilmemek,yenilgileri kabullenmek değil!..
Yorulmak sadece,kaçmaya çalışmak, içinde saklanmaya zorlanmış masumiyeti ararken bulmak onu,çocukluğu..
Annemizin bitti dediği masalları tekrar baştan okumaya çalışmak,lunapark ışıklarını görebilmek teker teker,atlı karıncalara koşmak,hiç ayrılmamak onlardan.
Ruhunuza ninni söyleyen müziğiyle tekrar tekrar binmeyi istemek.
Hiç sevmemiş olabileceğiniz palyaçoları bile, bir kez olsun görebilmek.
Baloncunun tüm balonlarına sahip olma arzusu taşımak,birine sahip olunca hiç bırakmayacakmışcasına tutmak,
Gökyüzüne gülerek çığlıklar atmak,ben bir süper kahramanım demek,
Dondurma toplarına' lütfen erime ve hiç bitme 'diye  yalvarmak,
Uzakta,uzakta,artık çok uzakta..
Kuşun kanadına konup gitmiş,kapılar ardında kalmış çocukluğumuz..
İçimizdeki lunapark boşalmış,oyuncaklar  öksüz kalmış,salıncakların zincirleri kopmuş,dönme dolap durmuş..
Çocukluk cenneti sonsuza kadar sürecek vedaya sokulmuş.
Ona tekrar ulaşabilmek,lunaparkı tekrar açabilmeyi istemek..

İstiyorum,istiyoruz biliyorum..