İçimde ki, İçinde ki

en alttaki şarkının eşliğinde okunması, rica olunur 

Dünya ne kadardı? Zihnimiz tamamını kavraya bilir miydi?
İstese biri çok istese, sadece onun olabilir miydi?
***
Gecenin bir yarısı arabada giderken, camdan gördüğüm kadarıydı..
Işıkları göz kırpa kırpa yanan evlerin,sokakların, reklam panolarının ışıkları kadar.
Ne önemi vardı ki kavgaların,savaşların,nefretin,kırgınlıkların..
Herkes yaşayabildiği kadar yanıyordu işte.
Sonra sönüceklerdi nasıl olsa, ne kadar yandıklarını bile hatırlayamadan.
Korkuyor muyduk iyi olabilecek her güzel duygudan.
Öldürebilmek daha mı kahraman yapıyordu bizleri?
Ağlayan birilerini görünce, daha kolay mı aşık oluyorduk?
Lanet eden birini duyunca ,daha mı seviyorduk yaşamayı?
Paylaşmayınca mı, tıka basa nefisler doyuyordu?
Yalanlar mı mükemmel yapıyordu bizi?
***
Pasta kreması yapmaktan basitti ,dost olmak
Nefes almak kadar doğaldı ,öpmek
Çimleri biçmekten daha  yorucu olamazdı, konuşmak
En ucuz şeyden bile daha ucuzdu gülümseyebilmek
Küçük bir çocuğun denize çişini yapması kadar kolaydı, el ele tutuşmak.
***
Arabanın camına yansıyan silüetime baktım
Sonra ;karanlık,yıldızsız gökyüzüne
Kendime yanıt vermeye korktum.
Önümde arkamda oturan, yanımda ayakta duran tanımadığım insanlar,
Siz de cevap veremezdiniz; o yüzden hiç sormadım.
Geçmiş için,bugün için nefret ederken yarın için umut taşır mı insan?
Hiç tanımadığı birini resimlerine bakarak sevebilir mi yada o ağlayan birini görünce üzülebilir mi?
Sonsuz olması istenen ,hemen yarın ölüyorsa
...umut hala var mı?
***
Umut hep vardı
Kaybettiğimizi  sandığımız şeydi o.
Bizimleydi.
Hep oradaydı içimizde bir yerdeydi.
Arayana  yakındı , aramayana çok uzak.
Ama yine de oradaydı.
Çoğu kişi hiç bulamadı.
***
Umut hep var.
Biz doğduk doğalı hep orada
Sıkıştırılmış öylece duruyor
Bulunmayı bekliyor..